Właśnie teraz, zasiadając do pisania tego posta, zrozumiałem, jak wiele mam do przekazania. Wielu znajomych pyta mnie jak było. W sumie sam byłbym bardzo ciekawy! Na początku odpowiadałem pełen entuzjazmu, przetaczając wszystkie szczegóły, lecz teraz unikam odpowiedzi na to pytanie (: Myślę jednak, że warto ją jeszcze opisać nie tylko dla Was, ale również dla siebie, aby to co się wydarzyło, nie uleciało z mojej głowy :P
Moja podróż, którą śmiało można nazwać wyprawą życia, wydarzyła się naprawdę. Pojechałem do szkoły, o której słyszał chyba każdy nastolatek na świecie. Nigdy nie przypuszczałem, że doświadczę czegoś takiego! Co prawda, wiedziałem, że aplikacja i nauka jest tam jak najbardziej możliwa, ale dla kogoś takiego jak ja? Przecież, śmiało mogę powiedzieć, na wielu płaszczyznach jest to najlepsza szkoła na świecie! Myślałem, że studenci tej szkoły muszą być wybitni, genialni, albo ewentualnie obrzydliwie bogaci. Mój pogląd zmienił się nieco, gdy dowiedziałem się, że zostałem zaproszony na interview. A dalej... Dalej to wydarzyło się sporo rzeczy, które zmieniły go jeszcze bardziej! Czytajcie dalej (:
Cambridge - wybitna szkoła, owiana tajemnicą i kształcąca ludzi, którzy mają realny wpływ na los świata! Tak brzmiała moja definicja tej szkoły, gdy siedziałem w samolocie z Poznania do Londynu w niedzielne popołudnie. Z jednej strony nie mogłem się doczekać, a z drugiej, trochę się obawiałem, że wypadnę bardzo kiepsko, zestresuję się i powiem coś głupiego. Ta podróż nabrała dla mnie jeszcze bardziej osobistego znaczenia, ponieważ był to właściwie mój pierwszy raz w UK. Państwo, gdzie zamierzam spędzić przynajmniej kilka lat życia musi mi się spodobać. I spodobało!
Gdy samolot wylądował, miałem około 10 minut, aby przesiąść się do autokaru, do którego miałem już kupiony bilet : National Express na linii Londyn Stansted - Cambridge (taki angielski PKS, tylko warunki o niebo lepsze hehe). Nie mogłem znaleźć przystanku, więc pomyślałem, że zapytam jakiegoś przechodnia. I zapytałem. Specjalnie zadbałem o to, aby te kilka zdań które po raz pierwszy na Wyspach powiem po angielsku były ładne! W odpowiedzi usłyszałem tylko krótkie : WHERE ARE YOU FROM? Okazało się, że facet jest Polakiem, nie mówi po angielsku i nie ma pojęcia gdzie jest dworzec. Potwierdziło to tylko informacje, które wcześniej uzyskałem - w Londynie jest mnóstwo Polaków!
Jakoś jednak znalazłem ten dworzec i teraz potwierdzenie kolejnego mitu : Anglików ciężko jest zrozumieć, nawet jeśli uczysz się języka ładnych parę lat i myślisz, że jesteś całkiem dobry! Kierowca autobusu powiedział do mnie kilka zdań, a tak naprawdę zrozumiałem, że bagażu nie mogę wziąć do środka (i to trochę bardziej z mowy ciała hehe). Aby ten post nie był taki długi, wyjdę tutaj do przodu i powiem, że później poznałem kilku Anglików i coraz więcej rozumiałem. Na początku jest mały szok, ale jak się trochę przyzwyczaicie to da się zrozumieć (:
Usiadłem na samym końcu, obok jakiegoś młodego chłopaka. Podróż ta trwała około 2 godzin, więc był to czas żeby pomyśleć. Pamiętam dokładnie, co wtedy sobie myślałem. Jadę w nieznane, i to nie do Londynu, w którym każdy ma jakiegoś znajomego, tylko przez nieduże angielskie miasta do mojego celu. Rodzina, znajomi, wszystko jest daleko stąd. Jestem zdany tak naprawdę tylko na siebie. I jeszcze ten język, przecież ja się spokojnie nie dogadam, jakby coś się stało. Pewnie zabłądzę i nie trafię, nawet internetu nie mam :D. To wszystko przychodziło mi do głowy, ale wbrew pozorom, wcale się nie bałem (niektórzy mówią, że tylko głupi się nie boją hehe). Naprawdę, nie bałem się niczego, byłem podekscytowany, chciałem poznać nowych ludzi, zagadać do kogoś jaka jest pogoda, powłóczyć się po obcym mieście, obcym kraju, poznać ich obyczaje! I nawet byłem zadowolony z tego, że jestem sam, a nie z kimś kogo znam!
Po wyjściu z autokaru byłem już w centrum Cambridge - bardzo ładnie,
fajny klimat, nie da się tego opisać! Chociaż była to niedziela około
18.00, to wszędzie mnóstwo było studentów! Teraz tylko musiałem udać się
do mojego college'u. To jest bardzo ważna informacja dla osób średnio
zorientowanych : cała szkoła University of Cambridge składa się z 31
college'y, które są rozsiane po całym mieście. Każdy z nich jest
niezależny finansowo, ma swoją własną procedurę rekrutacyjną oraz
własnych pracowników. Dlatego moja relacja może się różnić od innych.
College, który wybrałem - Girton College, jak się później okazało, leży
najdalej ze wszystkich od centrum miasta (wciąż niedaleko, 10 minut
autobusem). Po zapytaniu kogoś o drogę ( a nawet chyba z 5 osób),
dotarłem do przystanku docelowego i trochę krążyłem, dopóki znalazłem
swój college. Chyba pomyliłem drogę, bo wchodziłem od tyłu. Było tam
mnóstwo drzwi, przy każdej napis typu: tylko dla uczniów, tylko dla
pracowników, więc nigdzie nie wchodziłem, szukałem dalej. Szukając,
usłyszałem kółka od walizki. Obejrzałem się i ujrzałem dziewczynę, która
idzie w moim kierunku. Szybko się zapoznaliśmy i okazało się, że
koleżanka również na interview, więc razem szukaliśmy! Coś
czuję, że z tego posta robi się streszczenie książki hehe, przechodzę
szybko dalej :D W recepcji ciało przywitała nas obsługa, dostaliśmy
wszystkie potrzebne dokumenty, bony na stołówkę, hasło do wifi hehe,
itd. Aktualna studentka trochę nas oprowadziła po szkole i przedstawiła
pokoje. Również bardzo miła, sympatyczna i zabawna! (: Pokoje bardzo
przyjemne. Zdjęcia college'u poniżej!
Rozpakowałem się i usiadłem. Wtedy pomyślałem, że zupełnie inaczej sobie to wyobrażałem (chyba zawsze tak macie, co nie?). Budynek robił na mnie ogromne wrażenie, ale to było coś innego, niż myślałem. Nie czułem się, jakbym był w wybitnej szkole. Wspomniana już studentka powiedziała mi, że zdaje się, że obok mnie pokój ma jakiś chłopak, który również aplikuje na Computer Science i zasugerowała mi się, że jakbym się nudził to mogę do niego zapukać i pogadać. Tak też chciałem zrobić, pomyślałem, że fajnie będzie kogoś poznać i pogadać, spodziewałem się, że będzie jakimś mega geniuszem, więc trochę się obawiałem rozmowy. Śmieszna sytuacja, bo akurat jak otwierałem swoje drzwi, zastałem go na korytarzu, najwyraźniej mnie ubiegł i chciał pukać :P Bardzo miło się rozmawiało i postanowiliśmy razem powałęsać się trochę po szkole. Po kilku minutach natrafiliśmy na kolejnego aplikanta, a potem na kolejnego i kolejnego! Tego wieczoru poznałem kilka osób z całej Europy, z którym swobodnie mogłem porozmawiać o naszych zainteresowaniach, przygotowaniach do rozmowy, odczuciach, przewidywaniach, co może się jutro dziać. Udaliśmy się do takiego pokoju spotkań, w którym obecny student opowiedział nam jak wyglądają studia tutaj. Słuchałem go z uwagą, i zrozumiałem wtedy, że bardzo chciałbym tutaj studiować! Wcześniej wiedziałem, że mam już ofertę od UCL, który jest bardzo dobrym uniwersytetem. Również osoby, które tam spotkałem mówiły, iż jest on bardzo dobry. Ale jednak Cambridge to Cambridge, nic go nie zastąpi :P Wszystkim nam rozmawiało się baaardzo swobodnie, nie da się opisać tego klimatu, każdy był niezwykle życzliwy i pomocny. To co warto przetoczyć tutaj, to odpowiedzi aktualnym studentów na pytanie, jakie mogą mi dać wskazówki dotyczące interview.
Powtarzały się 3 rady:
- bądź sobą
- nie stresuj się
- nie kłam
Niby brzmi banalnie, a przecież to tak ważna rozmowa! To co mnie jeszcze zdziwiło - każdy aktualny student opowiadał, że ich interview poszedł, według nich, tragicznie i nie wiedzieli jak to możliwe, że się tutaj znaleźli. Kryteria przyjęcia nie są do końca jasne. Wiadomo jednak, że gdy na interview z matmy wyliczysz wynik w pięć sekund w głowie to wcale nie wypadasz lepiej, gdy będziesz się jąkał i rozwiążesz zadanie z dużymi problemami, po wielu podpowiedziach. Słowa, które przyświecają każdemu poradnikowi nt. interview z Cambridge (uwierzcie mi, chyba przeczytałem je wszystkie!) mówią, iż wykładowcy chcą sprawdzić, jak reagujemy na podpowiedzi, które nam dają, jak szybko uczymy się nowych rzeczy, jak myślimy. Razem ustaliliśmy, iż do czegoś takiego nie da się przygotować, bo przecież i tak zapytają o coś innego, niż to co się uczyliśmy dzień wcześniej :P. Rozmawialiśmy do późnych godzin.
Spało się świetnie. Kiedyś tak miałem, że przed ważnymi chwilami w moim życiu nie mogłem zasnąć - teraz to prawo mnie nie obowiązywało. Udałem się na stołówkę, gdzie od 8:00 można było zjeść śniadanie. To chyba jest obiekt, który zrobił na mnie największe wrażenie - stołówka! Razem uznaliśmy, że wygląda jak Wielka Sala z Harrego Pottera! Fotka będzie poniżej, ale niestety tylko z googla grafika. (Miałem wyłączony telefon pół wyjazdu, bo nie miałem przejściówki do angielskich kontaktów :D) Wybór ogromny, mogliśmy wziąc co chcemy i ile chcemy. No i ten klimat jedzenia w tak przepięknej stołówce ! Kończąc śniadanie, życzyliśmy każdemu Good luck, gdyż od 9:00 zaczynały się interview. Do tej samej godziny musieliśmy upuścić swe pokoje, oddać bagaże do recepcji i udać się do waiting roomu.
Dotarłem tam kwadrans po 9, a to oznaczało, że miałem jeszcze 15 minut do mojego pierwszego interview! Ilość, długość i forma każdej rozmowy kwalifikacyjnej różni się od kierunku. Mój plan wyglądał tak:
9.30 - 10.00 - Computer Science
12.30 - 13.00 - Mathematics
W poczekalni siedziało około 15 osób (studenci na kierunek Computer Science oraz Engineering - tego dnia akurat te dwa kierunki miały przesłuchania) Wiedziałem że już za kilka minut nastąpi taka moja mała chwila prawdy. Coś, po co tu przyjechałem, coś, co będę mógł opowiadać wnukom. Jednak, nie stresowałem się, tylko ekscytowałem (: Warta opisania jest atmosfera panująca w poczekalni - każdy życzył innym dobrze, udanego interview, razem rozmawialiśmy o swoich innych innych szkołach, co zrobimy jeśli sie nie dostaniemy itp. Co ciekawe, na każdym interview wykładowcy mówili, aby pytań nie zdradzać innym aplikantom, bo przecież to tylko zmniejszy nasze szanse. No i właśnie, spotykając kolegę, który miał już interview, na który się udaję, nic nie zdradził :P Ja też bym nic nie zdradził, i chyba nikt tego nie zrobił. Od każdego wychodzącego z pokoju można było się tylko dowiedzieć: nie spodziewacie się takiego pytania, wypadłem beznadziejnie, denerwują mnie Ci wykładowcy, oni się tylko gapią i gapią a ja nic nie wiem i nie wiedziałem co zrobić! Również ja to mogłem powiedzieć (:
Przejdźmy do rzeczy, o co tak naprawdę oni pytają? Taka dobra szkoła, to pewnie zadania z kapelusza, kosmicznie trudne, no nie? No właśnie nie! Ich zadania nie są proste, są nieszablonowe. Nie określiłbym, że są trudne, no ale łatwo nie było :P
9:30 - 10:00 - Computer Science
Pukam, słyszę zaproszenie do środka. Jest już chyba z 9:31 kiedy wchodzę, bo klamka od tej sali była zepsuta i nie mogłem sobie z nią poradzić hahaha. Wbrew pozorom, trochę mi to pomogło, gdyż po przedstawieniu się przez pana profesora, zaczął on mi mówić, że PRZECIEŻ MÓWIŁ, ABY ZMIENILI POKÓJ, że to biurko jest nieprofesjonalne, nie lubi tego pomieszczenia, no i jeszcze klamka jest zepsuta. Bardzo swobodnie nam się rozmawiało, a to mnie trochę zaskoczyło. Przygotowany byłem na zwracanie się SIR, czy coś w tym stylu. Prosili, abym zwracał się po imieniu. Minęło kilka minut zanim powiedzieli, że jestem tutaj na interview i przedstawili mi zasady przesłuchania - w skrócie : najpierw pytania, potem zadanie, mam się nie peszyć, gdy będą oni notować. No dobra, zaczynajmy - powiedziałem. Po podstawowych pytaniach typu: dlaczego wybrałem ten kierunek, dlaczego Cambridge, jakie mam plany na przyszłość, dlaczego właśnie ten college,zapytali mnie o to, jakie było najtrudniejsze zadanie, z którym sobie poradziłem oraz kilka pytań dotyczących bezpośrednio mojego Personal Statement. Miałem rozszerzyć to, co napisałem, że tam zrobiłem, w czym brałem udział. Odpowiedziałem na te pytania, jak mi się wydaję, całkiem płynnie. Przyznam, że spodziewałem się takich pytań i według mnie, tutaj nie popełniłem żadnej gafy. Moje słowa brzmiały prawdziwie, bo taki też byłem. Mówiłem to, co mi przyjdzie na język, po prostu, byłem sobą! Z tej części jestem zadowolony, bo wypadłem najlepiej jak mogłem, przecież kłamać nie mogłem :P. Zostało około 10 minut i profesor zapytał mnie, czy mam jakieś pytania. Miałem. Wiedziałem, że warto zadać jakieś pytanie, aby pokazać, że jestem zainteresowany studiowaniem tutaj. Teraz nie wiem, czy był to dobry pomysł. Zapytałem, mniej więcej : Computer Science to kierunek, który rozwija się bardzo szybko, Państwo pracujecie tutaj, więc jak według Państwa zmienia się on? Które działy kierunku stały się bardziej popularne na przestrzeni ostatnich lat, a które mniej, i co może się stać później? Być może trochę źle skonstruowałem pytanie, gdyż panowie zaczęli się trochę śmiać i powiedzieli, że nikt tego nie wie, w którym kierunku pójdzie nauka i oni mi tego nie mogą powiedzieć. Wtedy zapytałem o to samo jeszcze raz, z naciskiem na KILKA OSTATNICH LAT i uzyskałem odpowiedź. Trochę jednak pozostał niesmak i nie jestem z tego zadowolony. Moje następne pytanie, już bardzo odważne, nie wiem czy nie za bardzo : Gdybym dostał miejsce na uniwersytecie, co mógłbym robić, aby nauka na pierwszym roku przyszła mi łatwiej? Jakie książki mogę przeczytać, czy są jakieś kursy które mi pomogą w znacznym stopniu poradzić sobie na uniwersytecie? Tutaj już uzyskałem odpowiedź. Następnie (zostało z 8 minut) profesor powiedział mi, że teraz przejdziemy do części zadaniowej. Dostałem pytanie. Jedno i wyraźne. Chyba największa niewiadoma całego wyjazdu.
No to uwaga, słuchajcie pytania !
Masz dwa zdjęcia, jedno - białej ściany, drugie - portret. Rozdzielczość jest taka sama. Gdy zrzucisz je z aparatu do komputera, plik zdjęcia z białej ścianą jest mniejszy. Dlaczego?
Muszę przyznać, że nie znałem jasnej odpowiedzi. Pomyślałem kilka sekund i wiedziałem, że muszę coś powiedzieć. Zapytałem jeszcze raz, czy rozdzielczość jest taka sama, choć wyraźnie to słyszałem i myślałem. Wspomniałem coś o kolorach pikseli, że zawierają mniej informacji w białym zdjęciu. Profesorowi spodobała się ta odpowiedź i zaczął "ciągnąć mnie za język". Jakich informacji, gdzie są zawarte? - pytał. Odpowiedziałem to, co sądzę, w sumie nie wyszło tak źle. Wspomniałem coś o kompresji. Rozmawialiśmy o tym około 5 minut, i tak naprawdę pewny nie byłem żadnej odpowiedzi, ale musiałem być blisko. Po tym czasie, panowie wstali i poinformowali, iż czas się skończył, jest to koniec rozmowy i dziękują bardzo. Podsumowując, przydzieliłbym sobie jednego wielkiego plusa za to, że kompletnie się nie stresowałem. Podczas rozmowy ani razu nie zadrżał mi głos, czułem się, jakbym rozmawiał z kolegą. Być może wywołane jest to tym, że ten świat wydawał mi się taki odległy, inny od codziennego, w którym żyję.
12:30 - 13:00 - Mathematics
Tym razem egzaminowali mnie kobieta i mężczyzna. Tak jak podczas pierwszej rozmowy, po wyjaśnieniu procedur, zadali mi pytanie, tym razem tylko jedno : Dlaczego chcesz u nas studiować? Odpowiedziałem obszernie, nawet nie wiedziałem, że jestem w stanie tak długo mówić po angielsku. Zostało już tylko 20 minut. Przeszliśmy do zadań. Spodziewałem się czegoś trudnego, całek, macierzy, nie wiadomo co! W pierwszym zadaniu podany miałem wzór na funkcję kwadratową. Nie był to zwykły i kompletny wzór, bo coś tam musiałem wyliczyć w nim. Celem zadania było narysowanie wykresu. Pamiętam chwilę, gdy 10 sekund myślę, mam pustą kartkę i wykładowca zaczął coś notować. To mnie trochę zgubiło z tropu. No ale zacząłem wyjaśniać, czego potrzebuję, jak ten wykres będzie wyglądał mniej więcej. Spodobało im się, że głośno myślę, właśnie tego oczekiwali. Później jednak po krótkich przekształceniach nie wiedziałem co zrobić. Powiedziałem, że nie wiem co teraz, ot tak, po prostu. Profesor zasugerował mi wyraźnie podstawienie pewnych liczb, co było banalne, ale na to nie wpadłem. Jeszcze z 2 razy podpowiadali mi w pewnym sprawach, a trakcie zadając nowe pytania, typu : co Ci da, jeśli wyliczysz to, dlaczego potrzebujesz tego itd. Wykres miałem narysowany, aczkolwiek miałem z nim problemy. Trudno było się skupić. Nie myślałem trzeźwo. Sposób prowadzenia interview mógłbym porównać do korepetycji - nauczyciele są blisko nas, tłumaczą nam coś, a jednocześnie oczekują, żebyśmy do czegoś sami doszli. Z tego zadania byłem niezadowolony, dopiero po rozwiązaniu zobaczyłem, że wcale nie było takie trudne. Może banalne też nie, ale powinienem był je rozwiązać. Czas na drugie zadanie, chwila do zrehabilitowania. Dostałem polecenie na kartce, i oddzielną kartkę dla mnie do rozwiązania. Dokładnie tego polecena też nie pamiętam, aczkolwiek mieliśmy dane, że a jest mniejsze równe od b oraz c jest mniejsze równe od d i mieliśmy udowodnić nierówność, która wyglądała skomplikowanie (same literki hehe). Przepisałem nierówność, pomyślałem i powiedziałem coś, co teraz uważam, że było głupie: Właściwie, to nie mam pomysłu, jak rozwiązać to zadanie, ale może jakoś je przekształcę i wpadnę na pomysł później. I tak też zrobiłem, zacząłem przekształcać, trochę na ślepo. Dwie linijki niżej i usłyszałem niespodziewane : Idziesz w dobrą stronę!. Bardzo się zdziwiłem i ucieszyłem, pomyślałem chwilę i dostrzegłem, że część można było zwinąć ze wzoru skróconego mnożenia, potem drugi raz zwinąć, coś tam skrócić i doprowadzić to do prostej formy. Na podstawie danych, mogłem stwierdzić, że jest to jest to prawda. Z tego byłem zadowolony! Przeszliśmy do innego problemu, a raczej jakby podpunktu b tego zadania - był trudniejszy, bo do udowodnienia jeszcze trudniejsza nierówność. Coś tam się podstawiało i po moich głupich błędach typu plus zamiast minusa wpadłem na pomysł jak to rozwikłać! Zacząłem rozwiązywać i usłyszałem : To koniec czasu, dziękujemy bardzo.
Atmosfera oby dwóch spotkać była bardzo przyjazna. Siebie ocenić jest bardzo trudno, ale według mnie - słabo. Jedyne, co mnie buduje to to, że każdy tak mówił! Każdy był niezadowolony, większość była zestresowana. Ja nie! Zero stresu, u mnóstwo zadowolenia, a to z tego powodu, że już czułem się spełniony. Nie oczekuję nawet na dostanie miejsca, swoje szanse obstawiam na jakieś 5 procent max hehe. Później poinformowali nas, że na 14 kandydatów na Computer Science, są tylko 2 miejsca. 2 miejsca! To zdecydowanie za mało, żebym ja się załapał. Wątpię nawet przy 5, czy 8 miejscach!
Następnie każdy z nas udał się na lunch do tej przepięknej sali! Tym razem była prawie pełna, bo nowy kandydaci już przyjechali. Nie zapomnę tej sytuacji do końca życia. I to nie z powodu smacznego jedzenia :D. Przyjemnie siedziało się przy stole z ludźmi z całej Europy, mającymi podobne zainteresowania. Każdemu zostało zadane pytanie: What's your story then? Rozmawialiśmy na wiele ciekawych tematów, opowiadaliśmy sobie o naszych szkołach, państach, planach. (Co ciekawe, ludzie z Europy wschodniej bardzo krytykowali tamtejsze szkoły, mówiąc, że jest za dużo niepotrzebnych lekcji - ja również). Z jednej strony wiedziałem, że rozmawiam z ludźmi, którzy będą miały realny wkład w losy świata za kilka, kilkanaście lat, ktoś z nich będzie studiował w Cambrdige, znajdzie świetną pracę i zapisze się w kartach historii, a z drugiej - to co chyba jest najlepszym uczuciem- miałem wrażenie, że wcale, te osoby nie różnią się ode mnie! Nie mówię tu o tym, że jestem genialny (bo z pewnością nie jestem), ale o tym, że każdy aplikant był bardzo ludzki, miał słabości, był uprzejmy, otwarty! To właśnie ludzie normalny studiują w Cambridge! To tego doszedłem podczas mojego pobytu tam.
Wałęsaliśmy się jeszcze kilka godzin po mieście (które jest przepiękne) zanim wsiadłem w autobus do Londynu - miasta, w którym spędziłem dwa dni. Aż nie chciało mi się odjeżdżać, choć czekały na mnie nowe przygody w stolicy Anglii!
Teraz uwaga, bardzo odważna teza : "Ten dzień dał mi więcej, niż cały rok w szkole". Z pewnego punktu widzenia tak było. Zrozumiałem, co tak naprawdę jest ważne. Wiem, że większość moich znajomych mogłaby być na moim miejscu. A jednak to byłem ja, a wiecie dlaczego? Odpowiedź jest bardzo prosta : to ja tak wybrałem, ja złożyłem aplikacje. Dziś wiem, że możecie uczyć się gdziekolwiek chcecie, pracować, być kimkolwiek wybierzecie. Naprawdę w dzisiejszym świecie nie ma żadnych fizycznych limitów. Jest tylko ten jeden. Ten który sami sobie ustalacie, w waszej głowie. Ludzie myślą, że takie studia są nieosiągalne, niedostępne. Nic bardziej mylnego! Wybierzcie to, co naprawdę chcecie, a nie to, co wybierają znajomi, to, na co nalega rodzina. Takie studia które mi się marzą i takie, które Tobie się marzą wymagają dwóch rzeczy: decyzji oraz wysiłku. Decyzja już za mną, do której namawiam innych, ponieważ tutaj nie ma nic strasznego i trudnego! Wysiłek przede mną!
